Tot nu toe lijkt het erop dat mijn Volvo in heel Ierland de enige auto is met een buitenlandse nummerplaat. Er zijn geen toeristen, door alle strenge regels van de afgelopen anderhalf jaar hebben de Ieren hun land helemaal voor zichzelf. En omdat ze zelf ook moeilijk de grens over kunnen vieren ze hun vrije dagen massaal in eigen land.
De Ieren houden van hun natuur, en ze hebben er veel van. In de weekenden kom ik ze tegen op de campings waar ik sta. Op populaire stukken van de Wild Atlantic Way, zoals de Ring of Kerry die ik afgelopen weekend verkende, rijden we bijna in optocht langs de ruige kusten van West Ierland.
Regen
Tijdens het wandelen maken de Ieren graag een praatje. Dat gaat meestal over het weer, en dan liefst over de regen, die er wel of niet is. Ze verontschuldigen zich vaak voor hun klimaat, alsof ze zich er een beetje voor schamen. Dat is best wel lief.
In hun ogen regent het de hele tijd, maar eigenlijk valt dat wel mee. Af en toe een miezerbuitje, meer heb ik nog niet gezien.
Shower
Tijdens het beklimmen van een berg, de Shehy Mountain, hingen er dreigende luchten boven de top. “It’s a bit damp” verontschuldigde een oudere dame zich, halverwege de berg. Ze droeg een regenpak, mét paraplu. Verderop, tijdens een gesprekje met een man in volledige alpine-uitrusting vielen er wat druppels uit de lucht. “That was a quick shower” zei hij olijk, “that’s Ireland for you!”
Even later brak de zon weer door. Een man en een vrouw zaten op een steen een broodje te eten. Ze deden net hun jas uit. “Four seasons in a day, that’s Ireland,” legden ze uit.
Het gekke is dat het nooit echt warm of koud is. Wanneer de temperatuur onder de 18 graden komt vinden ze het ‘freezing.’ Op een lekkere dag, met een graad of 23 was, hoorde ik een Ier zeggen: “It’s scorching hot!”
Smeermiddel
Ik geloof dat ze er een beetje een drama van maken, van hun eigen weer. Het is een mooi gespreksonderwerp, en omdat het inderdaad nogal wisselvallig is, is er altijd wel iets over te zeggen. Misschien is het wel het sociale smeermiddel van Ierland, die praatjes over het weer. Wanneer ik antwoord dat ik het wel mee vind vallen kijken ze steeds een beetje teleurgesteld.
Helemaal boven op de berg was het inderdaad guur. Het regende er echt, en het waaide hard. Ik maakte wat foto’s van het uitzicht, en liep gauw weer naar het pad naar beneden. Een oudere man met verweerd gezicht kwam puffend naar boven, zijn capuchon strak om zijn gezicht gesnoerd.
Hij keek me grijnzend aan -zijn schitterende Ierse accent moet je er even bijdenken- “How is it? Real shitty, ey?!”
Beeldunie
De foto’s bij mijn blogs zijn van mijn hand. Als fotograaf wordt mijn werk vertegenwoordigd door agentschap De Beeldunie; ook mijn mooiste beelden uit Ierland komen via De Beeldunie beschikbaar.